All Ellington
Jodi Gilbert – voice
Mo van der Does – alto sax and clarinet
Natalio Sued – tenor sax
Giuseppe Doronzo – baritone sax
Jimmy Sernesky – trumpet
Eric Boeren – cornet
Joost Buis – trombone
Oscar Jan Hoogland – piano
Wilbert de Joode – bass
Frank Rosaly – drums
Biography
Duke Ellington – his music is an inexhaustible source of inspiration for musicians of all styles and generations. That same goes for All Ellington, a tentet founded in 2012 by Eric Boeren. Musicians from the flourishing Amsterdam impro scene tackle Ellington arrangements from the pen of Michael Moore. Respect for the original goes hand in hand with individuality and inventiveness. Besides big hits like Mood Indigo and Sophisticated Lady, the ensemble also shines its light on lesser-known pieces such as Boy Meets Horn, African Flower and Jack the Bear. Smiles guaranteed all round.
All Ellington plays every third Tuesday of the month in Zaal 100’s Jazz Café.
Reviews
All Ellington played in Niehove church, 10 minutes cycling further on. Led by cornet player Eric Boeren, musicians under the umbrella of Stichting Doek played Duke Ellington and Billy Strayhorn. The church was packed to the rafters. The combination Ellington, Doek and new jazz evidently worked like a magnet. Boeren had transcribed pieces from Ellington albums. To my great joy he began with numbers from the Such Sweet Thunder suite, following Ellington’s instrumentation pretty closely. In the spirit of Ellington, saxophonist Michael Moore, trombonist Joost Buis, trumpet player Jimmy Sernesksy, Boeren himself and, not to forget, vocalist Jodi Gilbert, put their own stamp on the music but never lost respect for the original. The Doek improvisers handled the music very well. It’s a pity Christiano Verlaino wasn’t named in the programme – his coloured the music in exemplary fashion. What a breath of fresh air to hear Ellington live, played with both feet firmly planted on the ground. This ensemble should do this more often. And record it!”
Hessel Fluitman, Jazzflits
Reviews All Ellington CD: Platenbakkerij PB0010 Distribution ToonDist
! The intergenerational Amsterdam collective All Ellington, started by Eric Boeren, has been playing music by Duke, Strayhorn and company since 2013. Its ranks also include A’dam improvising linchpins Joost Buis, Wilbert de Joode and Oscar Jan Hoogland, so you might reasonably infer they play the compositions with respect and also slide out of the frame into freer space, sometimes improvising transitions between pieces. Misha Mengelberg’s/ICP’s engagement with the Ellington repertoire 30 years ago set that template. But after five years of breaking down the original charts by ear, and honing them in intensive rehearsals (Boeren: “We have several band members with a terrific ear for harmony”) and despite some personnel changes, All Ellington also do something trickier. As their eponymous CD demonstrates, they frequently animate the elusive Ellington effect itself, the sound of Duke’s actual scoring, working with only three reeds and three brass. Not just the totemic pixie-mutes-under-plungers wah-wah stuff, but the sublime Strayhorn reed voicings. Putting all of that together, they make this music their own.
Kevin Whitehead (pointofdeparture.org Issue 66 March 2019)
Cornetist Boeren, and the other principal arranger, trombonist Buis, first played obscure Ellington in the early 1990s, before they ran their respective Ornette and Sun Ra repertory projects, bands that slid into and out of the sounds of their role models the way All Ellington does, and which had Wilbert de Joode on bass. The under-performed Ellington here come from various suites, Perfume to Far East, and from Barney Bigard and Cootie Williams small groups. There are also some evergreens.
To achieve that Ellington effect, it helps that altoist Mo van der Does (20 when the band recorded) and baritone saxist Giuseppe Doronzo can slide into Johnny Hodges inflections and Harry Carney vibrato at will, but use those powers sparingly. Tenor Natalio Sued, given the Paul Gonsalves slot on “Mount Harissa” only meets Paul halfway, retaining his own Argentine romantic (and Warne Marsh–loving) side. (The saxophonists double on clarinets/bass clarinet.) In a similar way, Buis may reference Juan Tizol or the Joe Nanton ya- ya lineage (notably on “Sonnet for “Sister Kate,” Boeren’s chart with organ chords from background horns).
The effect also relies on idiosyncratic blending of the horns – AE’s pocket-sized sections are tight – and that deft arranging: ex-bandmember Michael Moore’s setting of “Mount Harissa” with its five-voice backgrounds for Sued’s steaming catch the flavor of the original, or Buis’s “Zweet Zurzday,” refining the 2003 version by his Astronotes.
The brass trio reunites Boeren and trumpeter Jimmy Sernesky, for the first time since Available Jelly’s gem Monuments (Ramboy) 25 years earlier. Sernesky is a terrific, too little known sweet/tart lyrical player who gets good exposure here, notably on the opener “Night Song,” a jaunty Tizol–Jimmy Mundy ballad Cootie recorded in 1937. AE’s version starts with a stark repeating saxophone bell/block chord like an oncoming night train – and which carries on, persistently, till the reeds slide into silky Duke mode midway through. Boeren opens up “Black and Tan Fantasy” to give Sernesky more room to strut, and does a little plunger Bubbering of his own. Eric also steps up on the collectives, where, per Dutch practice, dynamics and density are conscientiously varied, and relations are in flux.
On three pieces singer Jodi Gilbert joins the nonet. She is typically heard in abstract and sometimes broadly expressive settings – try Spoon 3’s Seductive Sabotage (Evil Rabbit) – and mixes it up with the horns, in particular on Boeren’s broadly growly “Strange Feeling.” (But then here come those saxophones again.) She sings “Sophisticated Lady” and “Solitude” disarmingly straight, with sweetness (early on at least), the way Duke preferred ballads sung. She lays out the word “sol-i-tude” with even note values on the first two syllables, just as Ellington wrote it, where other singers tend to shorten that short i, swinging the word like a triplet. That small choice speaks to how closely they all mind the original texts, before heading for the hills.
Wilbert de Joode’s plump bass attack is as valuable here as everywhere else, and period appropriate. He’s their Blanton, and it’s good to hear him romp through changes. He gets the melody statement on “Sonnet in Search of a Moor,” under clarinet pastels, and nudges the bow along on the intro to “Sophisticated Lady,” arranged by Doronzo who channels Carney aping Hodges. Ex-Los Angeles, ex-Chicago drummer Frank Rosaly applies his Billy Higgins training. Sometimes understatement is more effective, not least where so much is happening already. Rosaly doesn’t play like this is a big band. He keeps things swinging with a light touch.
It’s a tall order, being the pianist in an Ellington tribute band. Oscar Jan Hoogland handles it very deftly, evoking Duke’s decorations on “Sophisticated Lady” and getting at the jabbing drive on “Mount Harissa” without neglecting his own investigations of piano timbre: his strummed autoharping under the hood on “Zweet Zurzday,” say. Hoogland just hints at a reggae lope on “Sonnet in Search of a Moor” – more than a whisper would be too much. (Precedent: the Mercer Ellington ghost band’s ghastly “Queenie Pie Reggae.”) On “Harissa,” or “Black and Tan,” Hoogland blows up the Ellington percussive gestures beyond life size. The pianist does much to set the tone, in an unobvious way, exemplifying the band’s approach: Duke’s music is too pretty not to play straight, but we also do this other weird stuff (that we can also trace back to him). They know that if you’re going to play the genius music, you can’t dumb it down.
Een verrassing in de laatste week van 2018. Plotseling, tewijl de stroom jaarlijkse nieuwe muziek doorgaans ergens halverwege
Peter Bruyn (frnkfrt.net, januari 2019)
november tot stilstand komt, lag daar vlak voor Oudjaar de debuut-cd van All Ellington in de brievenbus. Het tienkoppige ensemble dat al zes jaar maandelijks in de Amsterdamse Zaal 100 — en zo nu en dan ook elders — muziek van de grote ‘Duke’ speelt. Maar dan wel in arrangementen die tegelijk een halve eeuw oer-Hollandse impro-traditie ademen. Ellington verveelt nooit, daar ben ik in de loop der jaren wel achter gekomen. Mits goed gespeeld natuurlijk. En dat is wel iets anders dan ‘keurig’ gespeeld. Tientallen jaren hield ik de muziek van de orkestleider en componist een beetje op afstand, omdat ik het steevast associeerde met slaapverwekkende muziekschool- en kroegjamsessie-versies van ‘Take the ‘A’ Train’, ‘In a sentimental Mood’ en ‘Mood Indigo’. Totdat ik een keer met een muziekvriend naar een concert in het Amsterdamse OT301 ging — geen idee meer wie daar toen speelde — en de DJ van dienst vooraf een werkelijk fantastische, dreigende, dynamische, doorleefde en organische versie van ‘Caravan’ op de draaitafel legde. Ook zo’n doodgespeelde Ellington-standard, was mijn idee altijd geweest. Maar dit was andere koek. Informeren bij de DJ wie het was leverde een verrassing op: Ellington zelf met zijn orkest. Een versie uit de late jaren dertig. Plots was mijn schroom verdwenen. Niet veel later schafte ik een vriendelijk geprijst Ellington-boxje met vroege opnamen en een keurig boekje met opnamedetails aan en kwam ik er achter dat menigeen die het repertoire van de Duke uitvoerde dat een stuk saaier deed dan Ellington zelf — wat de hardcore aanhang waarschijnlijk niet zal verbazen. Des te groter was ook mijn verrassing toen ik als regelmatig bezoeker van de wekelijkse Zaal 100 improsessies op dinsdag in 2013 kennis maakte met All Ellington. Hier werd die legendarische muziek eindelijk weer een beetje spontaan en organisch gespeeld, met zelfs een nieuwe impuls vanuit de recentere improtraditie. En vooral: in nieuwe, zelfgeschreven arrangementen.
Cornettist Eric Boeren stelde in de vroege jaren negentig — een kwart eeuw geleden — al eens een vroege versie van All Ellington samen voor een sessie in het Bimhuiscafé. Contrabasist Wilbert de Joode zat er toen al bij. Trombonist Joost Buis ook. Vanaf 2013 waren zangeres Jodi Gilbert, trompettist Jimmy Sernesky, tenorsaxofonist Natalio Sued, pianist Oscar Jan Hoogland van de partij. Michael Moore speelde altsax en klarinet, maar heeft die plek inmiddels over gedragen aan Mo van der Does. Michael Vatcher was jarenlang de vaste slagwerker, maar ging terug naar New York en werd vervangen door een andere Amerikaan, Frank Rosaly uit Chicago. En de baritonsax en basklarinet worden na wat wisselingen tegenwoordig gespeeld door Giuseppe Doronzo. In die samenstelling is het tentet ook op het album te horen. Tien Ellington-stukken — een paar hele bekende, zoals ‘Solitude’ en ‘Sophisticated Lady’, maar de meeste toch iets minder voor de hand liggend al hebben de melodieën altijd iets vertrouwds — verdeeld over enkele clusters. Binnen de clusters worden de stukken aaneengeregen door groepsimproviaties die soms enkele minuten duren, maar nooit het contact met de Duke-stukken helemaal missen. En in de loop van zo’n vijftig minuten krijgt iedereen wel ergens een fraaie ‘solospot’. De arrangementen zijn merendeels van Eric Boeren en Joost Buis. Zij laten het koord soms losjes vieren, maar dan vooral in de details. De bases van de stukken zijn zo monumentaal, dat daar simpelweg niet mee te rommelen valt. Maar het waaiert soms fraai uit in de intermezzi. En iedere nooit klinkt alsof die ter plekke wordt uitgevonden. Ellington verveelt nooit, schreef ik reeds. Door de All Ellington aanpak van frisse arrangementen en uitdagende improvisaties ontstaat er een prachtige symbiose van vertrouwd en verrassing.
Voor wie het nog niet weet, Nederland heeft een collectief dat de muziek van Ellington in al zijn glorie in ere houdt. Deze groep muzikanten heeft een grote schat aan Ellington-stukken op de lessenaar staan en schaaft daar maandelijks aan in Zaal 100 in Amsterdam. Dat betekent niet dat er, recht in de leer, stukken van Ellington worden nagespeeld. Nee, All Ellington vermengt bekende en onbekende composities van Ellington met verrassende improvisaties en solo’s. Maar even zo vrolijk kan de band losbarsten in prachtige collectieven die zo uit de Ellington-hemel lijken te komen. Zoals ook gebruikelijk in het Ellington-orkest speelt deze groep graag medleys. Met dat verschil dat de medleys bij Ellington zeer strak waren afgesproken en bij All Ellington kunnen ze zomaar ontstaan. Verrassend is dat de muzikanten zich tot in detail de muzikale identiteit van de bandleden van Ellington hebben eigen gemaakt. Baritonsaxofonist Giuseppe Doronzo lijkt wel een reïncarnatie van Harry Carney, maar ook de klarinettisten Mo van der Does en Natalio Sued weten de quintessence van de befaamde rietsectie van het Ellington-orkest perfect te raken. De cd ‘All Ellington’ bevat een heerlijke verzameling van evergreens en minder bekend werk uit de schatkamer van Ellington. De stukken op zich zelf zijn onsterfelijk, maar krijgen door deze groep een vorstelijke, eigentijdse behandeling. Zo goed zelfs, dat ik geen aandrang voelde om na het veelvuldig beluisteren van deze cd toch nog even een echte Ellington op te zetten.
Sjoerd van Aelst (jazzflits.nl nr 312, 11 februari 2019)
ALL ELLINGTON STEEKT DUKE ELLINGTON NAAR DE KROON
Rinus van der Heijden (Jazznu – 4 april 2019)
Om aan de tijdloze en daardoor unieke muziek van Duke Ellington een dimensie toe te voegen, is weinigen gegeven. All Ellington lukt het wel en alleen al van die nieuwe dimensie valt je mond regelmatig wijd open. De orkesten van Duke Ellington besloegen – vanaf de jaren veertig van de vorige eeuw – zo’n vijftien tot twintig musici. De bandleider had ze nodig om dat ongeëvenaarde, explosieve bigbandgeluid te kunnen produceren. Bovendien had door de deelname van bekende solisten als Ben Webster, Johnny Hodges, Harry Carney en Barney Bigard het orkest ruimte nodig om voor de zo bekende fluwelen ondersteuning te zorgen. De kracht van Ellington lag immers mede in de arrangementen die hij voor ieder bandlid schreef.
De Nederlandse formatie All Ellington heeft aan tien musici ‘genoeg’ om in de voetsporen van zijn grote voorganger te treden. Nou ja, voetsporen… Het orkest mag dan wel spelen in de geest van de grote Amerikaan, het put zijn kracht echter vooral uit de rijke Nederlandse improvisatietraditie waaraan vrijwel ieder groepslid van All Ellington heeft bijgedragen. Daardoor ontstaat een unieke mix van traditie en vernieuwing. En in feite ook van twee culturen: de Afro-Amerikaanse en de verworvenheden van de Nederlandse vrije improvisatiescene. Het is vooral dit tweede facet, de vernieuwing, die de cd All Ellington zo bijzonder maakt. Waar wordt uitgegaan van de originele Ellingtoncomposities, trekken de arrangementen van de bandleden Joris Buis, Eric Boeren, Michael Moore en Giuseppe Doronzo de typische Ellingtonklanken naar vreemde contreien. Neem bijvoorbeeld het overbekende (In My) Solitude, dat een veel trager tempo kent en door de aanwezigheid van zangeres Jodi Gilbert enigszins vervreemdend werkt. Immers, wie de originele uitvoering van Solitude kent uit 1945 met zangeres Kay Davis, zal van verbazing schuiven op zijn stoel door de frisse versie van Jodi Gilbert en de rest van All Ellington.
Uitermate verrassend is hoe de typische orkestklank van de Ellingtonorkesten, met bijvoorbeeld hun gedempte koperklanken, bij All Ellington volop terugkeren. De fluwelen aanpak is hiermee gewaarborgd, maar die wordt steeds van zijn klanken ontdaan door de ongemeen vrije improvisaties waar de bandleden naar toe schakelen. De instrumentatie van All Ellington kun je het best als uitgekiend omschrijven: drie koperinstrumenten, drie saxofoons en drie klarinetten – en daarbij uiteraard de ritmesectie van piano, contrabas en slagwerk. Met die blaasinstrumenten kun je Duke Ellington strak op de huid zitten, maar hoe verrassend is het hoe hiermee de ziel van Ellingtons orkestmuziek wordt geraakt. De keuze van stukken doet de rest: Black and Tan Fantasy, Lament for Javanette, Night Song en Mount Harissa zijn ware opfrissers van je geheugen. En dat (In My) Solitude en Sophisticated Lady ook door de ‘molen’ van All Ellington zijn gegaan, zal menigeen goed doen. All Ellington is een toporkest, meer hoef je er niet over te vertellen.